«آب در استان ما روی زبـــــــــــــان یخ مــــــــی زند

لقمه را نابــــــــــــــرده نزدیک دهـــــــان یخ می زند

نیست در این جا برای یــــــــــخ به یخ ســـــازی نیاز

آب را بگـــــــذار بیرون رایــــــــــــگان یخ مـــــــی زند

دست ها را  چــــــــون سحر گاهی بگیــــری زیر آب

از برودت تا بــه مغز استـــــــــخوان یـــــــــخ می زند

گر برای میهـــــــــــمان ریزی ز قـــــــــوری چــــای را

در مسیر آمــــــــدن تا اســـــــــتکان یـــــــخ می زند

خوب شد آرش در این جا نیسـت کز سرمای سخت

تیر را تا مـــــــــی گذاری در کــــــــــمان یخ مـی زند

نامرادی بیــــــــــن که حتّی نازنیــــــــن«زاینده رود»

گر نخواهــــــــــد پا نهد در«اصفهان» یـــــخ می زند

گربه را گو غم مخور شامــــــــت فراهــم مــی شود

شب که شد گنجشک خــود درآشیان یـــخ می زند

در زمستان با هـــــواپیما سفــــــــر کردن خــطاست

چون هـــــــــواپیما نرفته آســــــــــــمان یخ مـی زند

«شهر کرد» اصـــــلا ندارد فــرق با«قطـــب جنوب»

هم در این جاهم در آن جــا انس وجان یخ می زند

شعر گــــــــفتن کار دشـواریــــــــــست در اقلیم ما

چون قلــــــــــم وقت نوشــتن ناگهان یخ می زند».

شعراز:«همایون علی دوستی شهرکی».