«در دل يـــــــــــــــــك نقشه ی جغرافيا

پونزي يك شـــــــــــــــــــهر را از ياد بُرد

زيرآن پونــــــــــــــــز به غربت مانده بود

نام آنجـــــــــــــــا هست شهر شهركرد

زاده ی آن بــــــوم و بر هســـــــتم بلي

زادگــــــــــــاه كهنه مــــــــــــــردانِ دلير

عدّه‌اي زانـــها به خــــــــاك آســـــوده و

عدّه‌اي ديـــــــــــگر خموش و سرد و پير

 مردمانـــــي صـــاف و صادق هم چو آب

 در تعصّــــــــــب بي‌مـــــــــــثال و پر غرور

خودپـــــــسندي نيــست در مابـينشان

  عكـــــــــــسِ آن بـــر هر غريب از راهِ دور

   شـــهر محرومــــــي است ليكن با صفا

   آســــــــــــــمانش پر كــــــــبوتر بي‌غبار

   بام ايرانســــــــــت نام ديــــــــــــــگرش

   پُر رصد از انـــــــــــجم دنبـــــــــــــاله‌دار

   در دلـم دارم هــــــــــواي آن ديـــــــــــار

  كوچه‌هاي ســــرد و يخبنــدانيـــــــــش

  عشـــــــــــق‌هاي پـــاك پيچيـده به برف

   ازگودال چــــشمه تا اســــــــــتانداريش

 مولوي،سعدي،اميــــــــــــــــــن آزاد هم

  ورزش و كاشاني و دانــــــــــــش ســــرا

   بوعلي ســـــــــينا و تخـــــتي،فـردوسي

   هفده شـــــــــهريور و مـــــــــــلّت جـــدا

    حافـــــــــــــــــظ و آرام تا ســرچشــمه‌ها

    مـــــيرآباد و معلّم چـــــــــــــــــــــــارمحال

     يادِ آن خــــــــــــــواجه نصيــــــر و لك‌لكش

    دره ميتـــــــــي بابيله دو تـــــو و ترمينال

     از شــــمال و از جنـــــوب و شرق و غرب

     گشته زنــــــــــــــــداني مـــــــيان كوه‌ها

     پُر زچشــــــــــــمه دور و اطــــرافش ولي

     دور مانده بي‌نــــــــــــــــــــــوا از رودهـــا

     اي خوشا دوران پـــــــــــــــــاك بچّــــگي

     كز در و ديـــــــــــــــــــوار شهـــــر آموختم

     رسم يـــــــــــــــــاري و رفاقت ســـــادگي

    زان ديــــــــــــــــار سرد بر جــــان دوختم

      هر كجـــــا هستي تو خوش باشي ولي

      ياد مـــــــــــــــــــا را از دلــــت بيرون مكن

      هم وطــــــن مــــــــــــن دوستت دارم بيا

      زادگـــــــاه مـــــــــــــــــــادري آبــــاد كن».

شعراز:«بابک ترابیان دهکردی».