شهرکرد(دهکرد)درادب پارسی(7)

«دیار«شــــــــهرکرد»و بــــــــــــام ایران

سرای مــــــــردم نیکو ســــرشت است

بهار دل پذیرش سبـــــــز و خــــــــــــرّم

زمین باغ و بستانش بهشــــــــت است

به چشم انـــــــداز او کــــوه جـهان بین

به دامـــــــــانش گل آلاله کـشت است

 به روزش گوهــــــــــر رخشنده خورشید

شبش را آســـمان دردانه هشت است

هـــمی فخرش بــــــــــود مهمان نوازی

گراهــــــل مسجد و دیر وکنشت است

 هرآن کس راکه خاطر«شهرکرد»است

 نه در بنـــــد گل و نه بند خشت است

 میــان شــــــهرکردی، تـــــــــــرک با لر

  تجّمه عالی و تفــــــــریق زشـت است

  به یاران گـــوبشارت دیـــــــــده روشن

  که روزش آخـــــــــر اردیبـهشت است

   توای«نادر»ز شــــــیدایی چــــــه نالی

    گرت سرگشته بودن سرنوشت است».

شعراز:«نادر ساکنیان دهکردی».

ادامه نوشته

شهرکرد(دهکرد)درادب پارسی(6)

«در دل يـــــــــــــــــك نقشه ی جغرافيا

پونزي يك شـــــــــــــــــــهر را از ياد بُرد

زيرآن پونــــــــــــــــز به غربت مانده بود

نام آنجـــــــــــــــا هست شهر شهركرد

زاده ی آن بــــــوم و بر هســـــــتم بلي

زادگــــــــــــاه كهنه مــــــــــــــردانِ دلير

عدّه‌اي زانـــها به خــــــــاك آســـــوده و

عدّه‌اي ديـــــــــــگر خموش و سرد و پير

 مردمانـــــي صـــاف و صادق هم چو آب

 در تعصّــــــــــب بي‌مـــــــــــثال و پر غرور

خودپـــــــسندي نيــست در مابـينشان

  عكـــــــــــسِ آن بـــر هر غريب از راهِ دور

   شـــهر محرومــــــي است ليكن با صفا

   آســــــــــــــمانش پر كــــــــبوتر بي‌غبار

   بام ايرانســــــــــت نام ديــــــــــــــگرش

   پُر رصد از انـــــــــــجم دنبـــــــــــــاله‌دار

   در دلـم دارم هــــــــــواي آن ديـــــــــــار

  كوچه‌هاي ســــرد و يخبنــدانيـــــــــش

  عشـــــــــــق‌هاي پـــاك پيچيـده به برف

   ازگودال چــــشمه تا اســــــــــتانداريش

 مولوي،سعدي،اميــــــــــــــــــن آزاد هم

  ورزش و كاشاني و دانــــــــــــش ســــرا

   بوعلي ســـــــــينا و تخـــــتي،فـردوسي

   هفده شـــــــــهريور و مـــــــــــلّت جـــدا

    حافـــــــــــــــــظ و آرام تا ســرچشــمه‌ها

    مـــــيرآباد و معلّم چـــــــــــــــــــــــارمحال

     يادِ آن خــــــــــــــواجه نصيــــــر و لك‌لكش

    دره ميتـــــــــي بابيله دو تـــــو و ترمينال

     از شــــمال و از جنـــــوب و شرق و غرب

     گشته زنــــــــــــــــداني مـــــــيان كوه‌ها

     پُر زچشــــــــــــمه دور و اطــــرافش ولي

     دور مانده بي‌نــــــــــــــــــــــوا از رودهـــا

     اي خوشا دوران پـــــــــــــــــاك بچّــــگي

     كز در و ديـــــــــــــــــــوار شهـــــر آموختم

     رسم يـــــــــــــــــاري و رفاقت ســـــادگي

    زان ديــــــــــــــــار سرد بر جــــان دوختم

      هر كجـــــا هستي تو خوش باشي ولي

      ياد مـــــــــــــــــــا را از دلــــت بيرون مكن

      هم وطــــــن مــــــــــــن دوستت دارم بيا

      زادگـــــــاه مـــــــــــــــــــادري آبــــاد كن».

شعراز:«بابک ترابیان دهکردی».

ادامه نوشته

شهرکرد(دهکرد)درادب پارسی(5)

«آب در استان ما روی زبـــــــــــــان یخ مــــــــی زند

لقمه را نابــــــــــــــرده نزدیک دهـــــــان یخ می زند

نیست در این جا برای یــــــــــخ به یخ ســـــازی نیاز

آب را بگـــــــذار بیرون رایــــــــــــگان یخ مـــــــی زند

دست ها را  چــــــــون سحر گاهی بگیــــری زیر آب

از برودت تا بــه مغز استـــــــــخوان یـــــــــخ می زند

گر برای میهـــــــــــمان ریزی ز قـــــــــوری چــــای را

در مسیر آمــــــــدن تا اســـــــــتکان یـــــــخ می زند

خوب شد آرش در این جا نیسـت کز سرمای سخت

تیر را تا مـــــــــی گذاری در کــــــــــمان یخ مـی زند

نامرادی بیــــــــــن که حتّی نازنیــــــــن«زاینده رود»

گر نخواهــــــــــد پا نهد در«اصفهان» یـــــخ می زند

گربه را گو غم مخور شامــــــــت فراهــم مــی شود

شب که شد گنجشک خــود درآشیان یـــخ می زند

در زمستان با هـــــواپیما سفــــــــر کردن خــطاست

چون هـــــــــواپیما نرفته آســــــــــــمان یخ مـی زند

«شهر کرد» اصـــــلا ندارد فــرق با«قطـــب جنوب»

هم در این جاهم در آن جــا انس وجان یخ می زند

شعر گــــــــفتن کار دشـواریــــــــــست در اقلیم ما

چون قلــــــــــم وقت نوشــتن ناگهان یخ می زند».

شعراز:«همایون علی دوستی شهرکی».

ادامه نوشته

شهرکرد(دهکرد)درادب پارسی(4)

«حـب الوطن است و عاشقی آیه ی اوست

آن پرچم فخــر اصل ســــــــــرمایه ی اوست

خورشــــــــید که بر بام وطــــــــــن می تابـد

دیریست که«شهرکرد»همسایه ی اوست».

شعراز:«محمّد حکیم آذر چالشتری».

ادامه نوشته

شهرکرد(دهکرد)درادب پارسی(3)

«وقت است سری به نرّه شیران بزنید

یا حــــــلقه به درگاه دلیــــــــران بزنید

وقت است که رایـــــــــت سرافرازی را

بر طاق بلنـــــــد«بام ایران»بـــــزنید».

شعراز:«محمّد حکیم آذر چالشتری».

ادامه نوشته

شهرکرد(دهکرد)درادب پارسی(2)

«بام ایران»

«آن قدر بلـنداست و بــــــــــــه قدری بالاست

 انــــــــــــگار که«شـــــهرکرد»نزدیک خداست

 ای مــــــرغ  ســـعادت که ز عرش آمـده ایی

  اینجـــــا بنـــشین که«بام ایران»اینجاست».

شعراز:«محمّد حکیم آذر چالشتری».

ادامه نوشته

شهرکرد(دهکرد)درادب پارسی(1)

«تماشای دهکرد»

««دهکرد» که نـــزدیک خدا جا دارد

 کوهای بلنـــد و دشت و صـحرا دارد

 هــــــنگام بهار و سبزی بسـتان ها

  دشـت و دمنش جای تماشا دارد».

شعراز:«مهری طهماسبی دهکردی».

ادامه نوشته